Ochłap cz. 10

 Musze wam, moim drodzy czytelnicy, na wstępie napisać że to jeszcze nie epilog.Tak naprawdę to miał być tylko kawałek epilogu, ale okazało się że mam bardzo dużo rzeczy do napisania i ten mój epilog miał już 21 stronę. Dlatego wstawiam wam te chyba około 9 stron, jako część 10 "Ochłapa". Nie wiem czy wy tak macie, ale jak ja widzę długi rozdział na jakimś blogu, taki naprawdę długi, to odkładam przeczytanie, albo robię to na raty. Dzisiaj trochę, jutro resztę. Nie chciałam was przerażać dwudziestoma kilkoma stronami, wiec macie na razie tyle. Resztę dostaniecie chyba w następnym rozdziale.

Miłej lektury.

     Już kilka tygodni później niemal nikt nie pamiętał o tym że Biały oszalał, wyłączył komputer główny i tego samego dnia przeszedł zawał. Nie można było jednak powiedzieć że wszystko wróciło do normy.

     Zarząd zadziałał szybko. Wiedziała o podsłuchu, założonym w gabinecie Białego Rycerza, wyłączyła go podobnie jak kamerę kiedy zostali sami. Kiedy zmierzała do wyjścia po tym jak skończyła eksterminacje spotkała niewielki oddział ludzi ubranych w białe ochronne kombinezony, wśród nich była krótko obcięta kobieta, raczej średniej budowy ciała. Miała chłodne spojrzenie sztuczne ramię. Przedstawiła się jako nowy przedstawiciel Zarządu w Providence. Próbowała pozyskać jej przychylność, z marnym skutkiem. Nemain nie lubiła jej bardziej niż Białego.

      Nowa przedstawicielka Zarządu  zaczęła działać szybko i zdecydowanie. Kategorycznie zabroniła kontaktowania się z jakimikolwiek mediami czy kimkolwiek spoza środowiska Providence. Nawet na terenie budynku zabronione było rozmawiać o zaistniałej sytuacji. Kobieta nie usprawiedliwiała w żaden sposób nowych rozporządzeń. Zrekrutowała ona wielu nowych żołnierzy, jak się okazało niemal same roboty. Ludzie raczej nie wiedzieli że nie mają do czynienia z maszynami i raczej trzymali się z daleka od nowych. Zwolniła część starych żołnierzy, ale większość z nich odeszła z własnej woli.

      Czarny Rycerz, jak zaczęto ją nazywać rozpoczęła  nową politykę EVO. Z tego co dowiedziała się Nemain w przyszłości mutanty miałyby pomagać ludziom. Na razie jednak postanowiono je ujarzmić aby nie powtórzyła się sytuacja z szaleńcem który postanowi wypuścić mutanty. Miało być to rozwiązanie zarówno dla górnego jak i dolnego Providence.

      Dziewczyna nie dostała żadnej reprymendy z powodu tego co zrobiła i tak nie przejęłaby się słowami ludzi. Robiła to na co miała ochotę, oczywiście robiąc to z dużą dozą zdrowego rozsądku.

      Czarny Rycerz trzymała się od niej z daleka, zwłaszcza po tym jak Nemain zauważyła że ludzie byli w laboratorium gdzie pracowała nad kilkoma projektami. Nie miała ona cierpliwości do prowadzenia dłuższych badań nad syntetyzacją krwi. Podjęła się tego raczej z nudy niż dlatego że jej potrzebowała. Zbudowała tam także pistolety, których używała przy zabijaniu szkodników. Konstruktorką była lepszą niż badaczem, jednak mimo tego Casull nie przetrzymał pierwszej próby. Zamiast wystrzelić któryś z kolei pocisk, wybuch jej w dłoni. Nie zastanawiała się nad tym gdzie znajdowała się usterka. Prowadziła w laboratorium kilka mniej ważnych projektów. Niewiele zapisywała, robiła odręczne notatki. Odcięła komputery w laboratorium od innych w Providence, podobnie zrobiła z kamerami . 

      Biały rozumiał chyba że laboratorium to jej terytorium, którego nikt nie powinien naruszać. Podobnie jak pokój który zajmowała. Była wściekła kiedy wyczuła że byli tam ludzie. Nie poszła do Czarnej, nie skontaktowała się także że swoim łącznikiem z Zarządem. W odpowiedzi zniszczyła dyski twarde komputerów w laboratorium i podpaliła je.

      Robiła się coraz bardziej niecierpliwa. Nie mogła skontaktować się z Ośrodkiem. Sygnału też nie dostała. Może się pomyliła? Może Rebeka się nie nadawała? Może to była jakaś słabsza jej wersja. Jak dotąd Plan przeprowadzany był dwa razy, bez żadnych komplikacji. Z drugiej strony.  Kiedyś musiał być ten pierwszy raz.

       Kilka tygodni po przejęciu władzy przez Czarnego Rycerza, Rebeka odeszła z Providence. Zrobiła to z własnej woli. Stało się to kompletnie niespodziewanie, kobieta się z nią wcześniej tego nie przedyskutowała. Nie powiadomiła co ma zamiar zrobić. Zostawiła jej jednak wiadomość. „Bądź gotowa” i tyle. A nawet aż tyle. Te słowa oznaczały że Plan wchodzi w ostatnią fazę.

       Tak więc czekała. Nie próbowała szukać Rebeki, chociaż poznała jej adres zamieszkania. Większość czasu spędzała w pokoju. Opuszczała go tylko aby coś zjeść, albo dać sobie przetoczyć krew. Spała niemal cały dzień, nie potrzebowała aż tyle snu, ale to pozwalało się jej nie nudzić. Ćwiczyła też trochę, ale nie miała ku temu warunków.

         Na razie się go trzymała jednak oczekiwanie ją denerwowało, z każdym dniem coraz bardziej.  Zadzwonił alarm. Głośny i denerwujący. Jednak ona zdążyła się już do niego przyzwyczaić, w izolatce  puszczali jej  mniej przyjemne dźwięki, od których dostawała mocnych krwotoków.

         Alarm oznaczał że gdzieś atakuje EVO. Nigdy jakoś specjalnie nie interesowały jej te wypady mające na celu złapanie mutanta. Ale tym razem miała przeczucie że powinna jednak się pofatygować i udać się tam gdzie grasuje „niebezpieczny” mutant.

        Nie zamierzała lecieć na miejsce razem z agentami. Pewnie z tego powodu powstałoby zamieszanie. Nie miała także zamiaru wychodzić potajemnie. W końcu została stworzona z myślą o wojnie, która wisiała w powietrzu w czasie jej dzieciństwa. Pokój w jej świecie nigdy nie był całkowity. Tego co działo się na granicy nie można było nazwać regularną wojną, ale często dochodziło tam do małych starć w których ginęli ludzie i mutanty, ale władcy państw albo mieli je gdzieś albo nudziły ich ciągłe wysyłanie posłów i zapewnienia że sytuacja więcej się nie powtórzy.

        Otworzyła laptopa. Już dawno przeprogramowała go tam że nikt nie mógłby się do niego włamać, ani go wykryć. Połączyła się z serwerem bazy Providence i szybko znalazła ostatnie zgłoszenie. Zlokalizowanie z kąd dzwoniono również nie zajęło jej dużo czasu. Zamknęła komputer po czym rzuciła nim z wielka siła o ścianę, nie było na nim niczego co mogłoby zainteresować Providence, a po dokładniejszym zbadaniu z pewnością wykryją jej ulepszenia sprzętu ale wolała dmuchać na zimne. Nie miała zamiaru w najbliższym czasie tu wracać. Wzięła pistolet i kościany bicz, a także trzy magazynki, bransoleta mogła wygenerować broń i naboje tylko określonego typu broni.

        Wyszła na korytarz kompletnie nie ukrywając tego że jest uzbrojona i gdzieś zmierza. Jednak nikt jej nie zatrzymywał. Dopiero kiedy znalazła się w hangarze czekał na nią komitet pożegnalny. Pewnie ktoś zawiadomił Czarnego Rycerza że widział uzbrojoną Nemain. Około pięć dziesiątek sztuk broni było skierowane na nią, a brama, przez którą samoloty opuszczały lub wlatywały do budynku się zamykała. Nie traciła czasu na zabawę z żołnierzami w bitwę tylko zmieniła się w stado drapieżnych ptaków które nazywano krukami, na Nowej Ziemi. Były jak gołębie na Ziemi, wszechobecne i nie zawsze mile widziane, zwłaszcza w miastach gdzie grzebały w śmieciach, czasem wywalając ich zawartość. W naturalnym środowisku świetnie tępiły małe gryzonie. Miały czarne pióra, często z lekko niebieskim połyskiem jeśli dobrze się odżywiały i czerwone oczy, a także mocne haczykowate dzioby.

        W jej świecie był to doskonały kamuflaż, mogła tak obserwować ludzi czy mutanty i nie wzbudzać podejrzeń. Leciała wysoko, zbyt wysoko jak na kruki  i gdyby ktoś bliżej się jej przyjrzał zauważyłby że nie są to zwykłe ptaki. Jednak na takiej wysokości było raczej niewielu ludzi.

        Obniżyła trochę lot, ludzie mogli ją zobaczyć jako stado małych punktów. W odległości jakiś trzech  kilometrów widziała że coś się dzieje. Kręciło się tam wielu ludzi, w czarno białych strojach Providence i czarnych mundurach w które ubierali się nowo zrekrutowani przez Czarnego Rycerza żołnierze, którzy tak naprawdę w większości byli robotami.

        Wylądowała na jednym z wyższych budynków i przybrała ludzką postać. To musiał być znak że Plan wchodzi w ostatnią fazę. Ten stwór wyglądał jak zwierze nazywane na Nowej Ziemi królikiem. Niewiele miał on wspólnego ze swoim odpowiednikiem na Ziemi.  Najbardziej rzucało się w oczy to że był duży, ten osobnik miał około siedmiu metrów długości, był jeszcze młody. Jego ciało przypominało królicze, tyle że bez ogona. Głowa miała podobny kształt, ale ten osobnik posiadał podobne do ludzkich zęby. Nie były to ani kły, ani siekacze. Szczęki miały bardzo silny zacisk, z łatwością kruszyły kości i rozrywały ciało na strzępy. Jednak te zwierzęta niemal ich nie używały. Żyły i polowały w pojedynkę, na roślinożerców mniejszych od siebie. Goniły ofiarę, po czym rzucały się na nią powodując u niej rozległe obrażenia wewnętrzne i złamania, lub chwytając ją chwytnymi rękami, które znajdowały się w miejscu gdzie królik z Ziemi miały uszy. Ręce te były zazwyczaj złożone, wzdłuż łokcia. Jeśli chwytały swoje ofiary dłońmi, masakrowały je a następnie rozrywały i kawałek po kawałku konsumowały. Takie zachowanie właśnie obserwowała.

        Królik jedną łapą przytrzymywała człowieka, który uderzał w niego karabinem. Z nerwów zapomniał jak go używać albo może skończyły mu się naboje. Głowa nieszczęśnika została zmiażdżona druga łapą, po czym został on skonsumowany. Na placu boju pozostało już niewielu ludzi. Nie zamierzała im pomagać, nie widziała w tym sensu. Jednak, coś przykuło jej uwagę, a konkretniej błysk światła. Niby nic niezwykłego, promień światła odbił się od jakiejś powierzchni a dokładniej od czegoś to stwór miał na szyi. Nie mogła wypatrzyć co to, futro było zbyt gęste. Wstała i zeskoczyła jakieś piętnaście metrów w dół, po czym wylądowała na chodniku, który pokryła siatka pęknięć.

        Strzeliła kilka razy do stwora aby zainteresować go swoją osobą. Kule były zbyt małe aby zrobić większe wrażenie na potworze ale spełniły swoje zadanie. Spojrzał na nią i nie czekając na kolejne zaproszenie wykonał długi skok mający na celu przygniecenie jej do ziemi. Tyle że ona była już kilka metrów dalej. Wbiła ostrze stworzonej przez bransoletę katany w łapę stwora, który zawył i spróbował dopaść ją zranioną kończyną. Wykonała unik i wyciągnęła broń, z pomiędzy kości gdzie się zaklinowała. Po czym poprawiła ciosem w szyję. Musiała uskoczyć, zanim wbiła ostrze tak głęboko jak chciała. Jednak pomogło, bestia krwawiła. Rozwinęła bat i zawinęła go na zbliżającej się do niej ręce, po czym szarpnęła. Kości tworzące bat rozcinały mięśnie i kości jak gorący nóż masło. Na ziemie upadł kikut, którego palce jeszcze się poruszały. Kolejny raz królik zaryczał. Widziała wściekłość i nienawiść w jego oczach, nie tak do końca bezrozumnych.

        Stwór zaszarżował na nią. Czekała niemal do ostatniej chwili po czym wyskoczyła, wysoko nad ziemię aby wylądować na grzbiecie stworzenia a następnie wbić jej miecz w miejsce gdzie stykały się kręgosłup i głowa. Przerwała nerw kręgowy. Stwór padł bez życia.

         Zwinęła bat. Katana i miecz zniknęły same. Zbliżyła się do wielkiej głowy, uklękła obok niej i zanurzyła palce i futrze szukając sznurka czy wstążki. Przecięła materiał paznokciem i wstała. Medalik wielkości wnętrza jej dłoni, był zalany krwią. Przetarła go wilka razy i przeczytała słowa napisane w starym języku jeszcze sprzed trzeciej wojny światowej.

         „Czekaj na rozkazy”

        Nic innego nie robiła od kiedy przypomniała sobie jak i po co się tu znalazła. Zerwała sznurek i wsunęła medalion do kieszeni. Po czym odeszła, po kilku krokach zmieniła się w psa. W zanadrzu miała tylko rasy swojego świata. Jednak ktoś mógłby uznać ją za kundla. Chciała w miarę niezauważona oddalić się od miejsca gdzie zostawiła stygnące truchło królika.

        Kręciła się po mieście bez celu. Nie miała ochoty wracać do Providence.

      Kilka miesięcy wcześniej według czasu liczonego za Ziemi, główna siedziba Ośrodka, Skrzydło szpitalne/ Gabinet Dyrektora

       Pierwsze co poczuła to spokój. Nie wiedziała czy tak powinna to nazwać. Jej głowa była kompletnie pozbawiona myśli. Widziała ciemność, ale to było w pewien sposób kojące. Wydawało się jej że jej ciało jest gdzieś daleko, gdyby chciała mogłaby z pewnością do niego dostać, ale to wiązałoby się z przerwaniem tego stanu, a tego nie chciała. Czuła się tak jakby unosiła się w próżni. Było tak przyjemnie. Tak dobrze.

       Coś poczuła. Jakby coś ciągnęło ją ku chaosowi, ku prawdziwemu światu. Próbowała się opierać, ale nie wiedziała jak, lub to co ją przyciągało było zbyt silne by z tym walczyła. Wszystko wracało powoli. Najpierw zaczęła słyszeć głosy, mówiły w nieznanym jej języku, ale z jakiegoś powodu rozumiała go. Mówiły o niej, z tego co wywnioskowała. Jeden z nich był znajomy, Nie wyrażał nic poza arogancją i nutą wrogości. Nie mogła sobie przypomnieć do kogo on należał. Widziała urywki zdarzeń ze swojego życia, które były kompletnie nie powiązane ze sobą. Dzień rozdawania świadectw, pierwszy dzień w Providence, to kiedy idąc na uczelnię zaczytana w notatki oblała kogoś kawą, sympozjum naukowe którego tematu nie mogła sobie przypomnieć, jakaś rozmowa z jej matką.

       - Rebeko? – nadal nie mogła sobie przypomnieć do kogo należał ten głos, był on damski, nic więcej nie mogła stwierdzić  – Wiem że słuchasz. Zapamiętaj to: Jam jest ptak Hermesa, własne skrzydła pożerając oswojon zostałem. Pamiętaj, pod żadnych pozorem ani za wszelką cenę nie możesz zapomnieć tych słów, to kotwica  dzięki której zachowasz zdrowe zmysły. Nie zawiedź mnie. – zapadła cisza. Nie słyszała nic więcej, przez bardzo długi czas.

       Czuła swoje ciało, jednak nie mogła nim ruszyć. Oczy miała zamknięte, jednak za powiekami widziała powidoki, pewnie w pomieszczeniu było ostre oświetlenie. Nie bała się. Coś  podpowiadało jej że jest bezpieczna.

       Po jakimś czasie zaczęła czuć miękka pościel, która była przykryta. Nie miała kompletnie pojęcia jak długo czasu tam leży. Nie odczuwała potrzeb fizjologicznych, nikt do niej nie przychodził, nic jej nie bolało, nie czuła się głodna ani spragniona, nic nie słyszała. Nie wiedziała kiedy zasypiała a kiedy się budziła. Zapominała o czym myślała, niemal natychmiast. Jednak była w dziwny sposób spokojna. Czekała, sama nie wiedziała na co, ale czekała.

       Musiała spać, kiedy czas oczekiwania się skończył. Wcześniej wyczuła niż zobaczyła że nie jest sama w pokoju. Zaczęła czuć także ból w zesztywniałych kończynach, mogła się ruszać.

      Kobieta siedziała w fotelu przeznaczonym dla odwiedzających, który odsunęła w kąt pokoju. To na niej najpierw skupiła swoją uwagę Rebeka. Była szatynką, włosy miała związane. Spojrzenie chłodne i surowe. To samo odbijało się na jej twarzy, na której widniała także zaciętość.

      Wstała – Przebierz się – powiedziała tylko po czym wyszła.

      Pani doktor nawet przez myśl nie przeszło aby sprzeciwić się rozkazowi, lub spróbować ją zatrzymać i zapytać gdzie się znajduję. Bo nie znała tej kobiety, a sprzęt jaki ją otaczał, był dla niej kompletną zagadką.

      Spuściła nogi za krawędź łóżka, po czym spuściła je na posadzkę, a one ugięły się pod nią, zdążyła złapać się stojaka z czymś co musiało być kroplówką. Znów usiadła i poczekała aż nogi przestaną ją mrowić. Wtedy znów spróbowała z lepszym skutkiem. Nieużywane od jakiegoś czasu mięśnie protestowały, ale szybko się rozgrzały. Strój który pozostawiła kobieta, był dopasowanymi ciemnymi spodniami i czarnym golfem. Dostała także buty na płaskim obcasie z wysoką cholewką zapinane z boku. Wszystko leżało na niej idealnie.

       Do ubrań dołączone było lusterko, grzebień i gumka do włosów. Szybko poradziła sobie z zrobieniem kucyka. Wcześniej układała włosy w kok, ale jej palce jakby bez udziału mózgu wykonywały kolejne czynności, których efektem była obecna fryzura.

       Wyszła z pokoju i zaczęła kierować się do celu którego nie znała. Mogła odtworzyć całą sieć korytarzy tego budynku. Jednak nie wiedziała gdzie idzie. Podświadomie kierowała się w odpowiednie korytarze. A co dziwniejsze, nie dziwiło jej to.

      W przeciwieństwie do białych korytarzy, jakie charakteryzowały Providence, tu były one ciemnoszare. Przejechała paznokciami po ścianie, nie wiedząc po co to robi. Była wykonana z metalu i emitowała ciepło. Idąc zauważyła kilka zakratowanych małych otworów wentylacyjnych i setki oznakowanych dziwacznymi symbolami drzwi. Przypominały jej one chińskie znaki, wiele z nich się powtarzało. Nie powinna ich znać ale wiedziała co oznaczają. Były to poziomy dostępu. Nie potrafiłaby ich nazwać, ani przetłumaczyć je w jakiś  sposób na angielski .

      Mijała ludzi. Oni nie zwracali na nią większej uwagi, ona podobnie. Niektórzy z nich byli ubrani w białe fartuchy, inni mieli na sobie swobodne ubrania, jeszcze inni czarne mundury z okiem w piramidzie, symbolem opatrzności, na lewym ramieniu. Zauważyła że podobne symbole nosili pozostali tyle że w formie małych broszek, zawieszek do łańcuszków lub bransoletek.

      Była już blisko celu, który znajdował się na końcu korytarza. Teraz uświadomiła sobie że nie ma żadnej przepustki lub czegokolwiek by mogła otworzyć te drzwi. Nie miała także poziomu dostępu. Nikt nie pilnował drzwi, nie było żadnej sekretarki. Zaklęła w myślach, jednak szła dalej.

      Stanęła w odległości kilku kroków od drzwi. Po  ich lewej stronie znajdowały się dwa panele. Jeden na wysokości barku, drugi trochę wyżej na wysokości oczu osoby przeciętnego wzrostu.

      Nie musiała się jednak tym przejmować, drzwi otworzyły się a z pokoju wyszedł jakiś mężczyzna w garniturze, nie czekając na zaproszenie lub kolejna okazję Rebeka wślizgnęła się do pomieszczenia. Kiedy usłyszała trzask magnetycznego zamka uświadomiła sobie to że znajduje się w zupełnie obcym miejscu i dała się zamknąć w pomieszczeniu z obcym mężczyzną, który kierował się w jej stronę z uśmiechem, który nie obejmował lodowato niebieskich oczu.

       - Spokojnie – powiedział – Usiądźmy, porozmawiajmy.

      Kobieta rozluźniła napięte mięśnie, nawet nie wiedziała że to zrobiła. Na powrót stała się spokojna. Jednak nie spuszczała z wzroku z faceta. Był on ubrany w ciemny strój, na który składały się wojskowe mocne buty, spodnie, długi płaszcza niemal sięgający kostek i koszulka.

       - Zapraszam – powiedział wskazując jej aby poszła przodem. Zrobiła to niechętnie wolała nie mieć go za plecami. Zajęła krzesło przed biurkiem. On zasiadł za nim. Zaskrzypiało skórzane krzesło i płaszcz.

       Niebieskie oczy odnalazły jej, nie spuściła wzroku. Uśmiech schodził powoli z twarzy faceta. Zastąpił go surowy wyraz twarzy. Przestał patrzeć na nią, przeniósł wzrok na coś, lub raczej kogoś kto znajdował się za nią.

      - Miałaś jej pilnować.

     - Mam wiele ciekawszych zadań. Poza tym nie jest dzieckiem a ja jej niańką.

     Mężczyzna uśmiechnął się, ten  był inny niż ten którym obdarzył Rebekę, uniósł mu się tylko jeden kącik ust, był to zimny i cyniczny uśmiech.

     - Wy i ona jesteście do siebie podobne. Kontrolujemy was a jednocześnie robicie co chcecie, przynajmniej do pewnego momentu.

     Kobieta zmieniła temat rozmowy i włączyła do niej Rebekę zadając jej pytanie:

     - Czy wiesz gdzie się znajdujesz? – przeszła ona obok biurka i stanęła w lekkim rozkroku  rękami opuszczonymi wzdłuż tułowia, kawałek na lewo od fotela mężczyzny, tak aby móc patrzeć na Holiday.

     - Nie jestem pewna, ale czy nie jest to Nowa Ziemia?

     - A konkretniej Ośrodek. Wiesz czym się ona zajmuje?

     - Wiem że na to związek z mutantami. Badacie je i szkolicie na żołnierzy i zabójców. Przeprowadzacie na nich eksperymenty.

     - Widzę że meta morf piąty pokazał nasza organizację z nieciekawej strony. To co robimy może wydawać się złe jednak my tylko poszukujemy odpowiedzi na pytanie dlaczego jedni ludzie mają takie zdolności a inni nie. Chronimy także odmieńców przed ludźmi którzy się ich boją i mogą chcieć wyrządzić im krzywdę, uczymy mutanty panowania nad ich zdolnościami i dajemy im schronienie. Jednak na to wszystko potrzebujemy funduszy, a sponsorzy nie mogą nam ich w pełni zapewnić. Nie jesteśmy także organizacją rządową. Rozumiesz to?

      - Tak.

      - Opowiedz o ostatnich wydarzeniach jakie pamiętasz.

      - Miałam oczyścić Nemain z nanitów. Włączyłam maszynę. Kiedy proces się skończył coś jej wstrzyknęłam. Co było potem nie pamiętam.

      - Wiesz jak się tu dostałaś? – tym razem pytanie zadała kobieta, cały czas świdrowała Rebekę wzrokiem i może się jej to tylko wydawało ale w jej spojrzeniu widziała zazdrość.

      - Nie.

      - Nie będę ci wyjaśniać procesu przenoszenia ludzi czy przedmiotów między światami bo sama tego nie rozumiem, ale zostałaś poddana kwarantannie i oczyszczona z tej dziwnej choroby, którą nazwałaś nanitami. Wszczepiono ci także… - wypowiedz została przerwana przez mężczyznę

      - Wystarczy.

      Jednak nie powstrzymało to kobiety od dalszej wypowiedzi.

     - … czip dzięki któremu informacje które powinnaś znać będą wszczepiane do twojej pamięci, a także…

     - Wyjdź – głos był zimny i władczy.

     - …będziesz słuchała jego rozkazów – dokończyła zdanie i ruszyła do wyjścia, zatrzymała się aby wysłuchać dalszych instrukcji.

     - Czekaj na dalsze rozkazy w swojej kwaterze.

     - Tak jest, dyrektorze – powiedziała, w jej tonie czuć było kpinę ani krztyny poważania czy szacunku do człowieka wyższego rangą.

     Teraz stało się dla niej bardziej jasne to dlaczego potrafiła sama dojść do tego pokoju i skąd wiedziała o oznaczeniach na drzwiach, znała obcy język w mowie i piśmie a także to że nic ją nie dziwiło. Nie chciała zadawać pytań, których wcześniej miałaby mnóstwo i co najważniejsze, chciała służyć Ośrodkowi.

       Kilka dni po opuszczeniu przez Nemain Providence, Maine, Okolice Portland,  Ameryka Północna, Ziemia

   

       Mogła się domyślić tego że Zarząd nie odpuści jej tak łatwo. Nie miała ona pojęcia w jaki sposób chcieli ją skłonić lub po prostu wydrzeć z niej prawdą o tym dlaczego nie ginie od obrażeń. Oni mogli pomyśleć że jest nieśmiertelna, kiedy tak naprawdę żadne stworzenie nie może być nieśmiertelne a co najwyżej  długowieczne. I taka właśnie ona była długowieczna, jej proces starzenia się był mocno spowolniony. Ale istniał sposób na zabicie jej, Ośrodek go miał. Był to jeden z najpilniej strzeżonych sekretów tej organizacji. Przez pewien czas chciała odkryć ten sekret, jednak nie udało się jej. Dostała rozkaz aby nie szukać i słuchała go, chociaż nie musiała. Osoba która go wydała już nie żyła, więc nie miał on już znaczenia.

       Początkowo nie dbała o to aby zacierać za sobą ślady. Kilka razy natknęła się na małe oddziały, w takich sytuacjach zmieniała się w pospolite zwierze i przechodziła pod samymi ich nosami. Łatwo było ją wyśledzić w mieście. Karmiła się na ludziach, pozostawiała za sobą na wpół pożarte ludzkie szczątki. Potrafiła nie jeść przez wiele dni, ale jeśli miała okazję, wolała się pożywiać.

       Po jakimś czasie postanowiła skryć się, nie bała się Providence, po prostu chciała mieć trochę świętego spokoju. Dostała kolejne rozkazy, w których zakazano jej zabijania ludzi, robiło się wokół tego zbyt wiele szumu. Gazety i telewizja trąbiły o kolejnych ludzkich szczątkach znajdowanych w ciemnych zaułkach. Policja dwoiła się i troiła aby jak najszybciej odnaleźć sprawcę i go osądzić.       

      Postanowiła wycofać się na tereny o mniejszej gęstości zaludnienia, znacznie mniejszej. Do jakiegoś miejsca oddalonego od ludzkich siedzib, gdzie będzie mogła spokojnie przeczekać do końca Planu.

      Dlatego właśnie siedziała w jednym z pokojów jakiegoś taniego obskurnego hoteliku, który należał do wstrętnej starej  baby z rakiem płuc, która albo nie wiedziała że go ma albo nie obchodziło jej to ponieważ nadal zatruwała swój organizm tytoniem. Dziewczyna zapłaciła z góry za tydzień, pieniędzmi jakie zgromadziła z portfeli swoich ofiar. Niemal nie wychodziła z pokoju, w zasadzie zrobiła to tylko raz w ciągu trzech dni. Przeglądała Internet, mapy i książki jakie udało się jej zdobyć już wcześniej w poszukiwaniu odpowiedniego miejsca do którego mogłaby się udać.  Wpadła na pewien artykuł całkiem przypadkiem, instynkt podpowiedział jej że to może być coś ważnego. Kliknęła odpowiedni link.

     Szybko przeczytała artykuł. Mimo że był on dosyć długi. Ta historia nawet ją rozbawiła. Grupa ludzi z kimś bogatym na czele postanowiła czcić jakieś bóstwo, w domu tegoż człowieka.  Cały dom miał być świątynią tegoż boga. Z tego co pisali był on usytuowany głęboko w lesie, w odległości około 20 kilometrów od najbliższego miasta, a i tak była to niewielka miejscowość. Wyznawcy w najlepsze czcili swojego boga, który domagał się od nich krwawych ofiar. Policja w końcu doszła do tego kim są mordercy, a ci w akcie desperacji złożyli siebie samych w ofierze swojemu bożkowi. Nemain sama doszła do wniosku że wyznawcy zrobili to mając nadzieję że istota pozwoli im wejść do pojmowanej przez nich wersji raju.

      W nowym świecie wielu ludzi w coś wierzyło, w jakiegoś boga, wyższą istotę, niewidoczny byt przebywający w innym wymiarze, czy coś innego. Żadna z religii nie była dominująca. Po trzeciej wojnie światowej ci którzy przeżyli potrzebowali oparcia duchowego, dlatego też wytworzyło się wtedy wiele religii i kultów, które przetrwały do czasów współczesnych na Nowej Ziemi.

      Nemain sama nie wiedziała czy w coś wierzy czy nie. Przemierzyła kilkanaście światów, widziała istoty piękne i przerażające, często dysponujące wielką siłą ale jednocześnie nie wykorzystujące jej, takie istoty pomogły jej odnaleźć równowagę duchową, nauczyły jej jak nie ulegać zwierzęcym pierwotnym żądzom i pozostać przy zdrowych zmysłach.  To one mogły być uważane przez ludzi za bogów, nie było niczym dziwnym to że czasem Ośrodek odnajdywał szczątki istot czy sprzętu nie z ich świata. Czasem nawet spotykali oni żywych podróżników między wymiarowych. Dla niektórych ras takie podróże były traktowane jak urlop, lub wycieczka krajoznawcza. Bardzo możliwe było to że prymitywni ludzie spotykali istoty o niezwykłej wiedzy i umiejętnościach i uznawali ich za bogów.

      Tak jak ludzie potrzebują bogów, ona potrzebowała Mistrzyni, aby mieć w kimś duchowe oparcie kiedy sama nie będzie mogła kontrolować siebie.

      Z artykułu dowiedziała się także tego że dom jest opuszczony od 15 lat i był często odwiedzany przez poszukiwaczy duchów lub mocnych wrażeń w dziwnych miejscach.

       Kilka tygodni po ostatnich opisanych wydarzeniach na Nowej Ziemi, liczone według czasu Nowej Ziemi, Główna siedziba Ośrodka

       Na razie miała niewiele rzeczy do roboty. Nie wysyłano jej na żadne wypady, ponieważ nie potrafiła jeszcze na tyle dobrze walczyć, aby nie musieli się obawiać że zostanie zabita. Do jej umysłu ciągle wszczepiane były nowe informacje. Musiała przyznać że było to bardzo przydatne, mogła posiąść wiedze którą musiałaby poznawać tygodniami w kilkadziesiąt minut. Przesyłano jej wszystkie informacje o Nowej Ziemi jakie mogłyby się jej przydać w przyszłości, jak pilotować samoloty, jakie ma uprawnienia wśród cywili i służb wojskowych i porządkowych, kto rządzi krajami, ich historia, a także wiedza o posługiwaniu się różnoraką bronią i walka wręcz. Jeśli o te ostatnie chodziło musiała ona także ćwiczyć, aby wyrobić w sobie odruchy i sprawdzić czy potrafi zastosować zdobytą teorię w praktyce.

      Mistrzyni nie oszczędzała jej na  treningach, ćwiczyły i walczyły wieloma rodzajami broni, od białej do palnej. Często po tych spotkaniach  Rebeka udawała się do skrzydła szpitalnego, tam mogła się wyleczyć z wszelkich stłuczeń, ran, śniaków a czasem nawet złamań lub poważniejszych urazów w bardzo krótkim czasie. Kiedyś z pewnością ta technologia zainteresowałaby ją, próbowałaby ona zrozumieć jej działanie, ale teraz była już inna, nie sama siebie poprawiła, teraz inaczej patrzyła na świat.

      Jednak istniały pewne sprawy o których mogły wiedzieć tylko jednostki, Były także informacje o których lepiej było dowiadywać się z ust kogoś innego.

      - Wiesz czym jest Plan? – zapytał Dyrektor, powiedział on ostatnie słowo w sposób jaki wskazywał że pod tym pozornie prostym do rozpoznania słowie, kryje się coś więcej.

      - Nie.  – odpowiedziała zgodnie z prawdą, kilkakrotnie słyszała te słowo, specjalnie zarezerwowanym na tego typu wyrazy tonem, ale tak naprawdę nie wiedziała co to jest.

      - Plan jest pewnym projektem, w którym bierzesz udział. Nie jest to projekt do końca tajny, wie o nim każdy z uprawnieniami powyżej poziomu beta. Jednak szczegóły zna tylko niewielka liczba osób i odpowiednio przeszkolonych żołnierzy. Plan ma na celu utrzymanie w ryzach Metamorfa 5, nie jest to łatwe, mimo tego iż ona sama zgodziła się na nałożenie ograniczeń.  Przejrzyj te dokumenty, wydam odpowiednie rozkazy Mistrzyni, a ona zacznie cię uczyć jak należy kontrolować Metamorfa 5.

No i jak?

Ktoś się wypowie?

Przyznam się wam że w pewnym momencie zaczęłam pisać na odwal się, długo to nie potrwało ale jednak. Tylko nie wiem czy ten kawałek zawiera te kilka akapitów.

Pozdrawiam,

Sztyletnica.