...

  Witam, was drodzy czytelnicy.
  Niestety nie ma jeszcze dla was Epilogu, jest w trakcie pisania.
  Pisze tego posta bo...nie wiem, mam kaprys, zawsze to jakieś wyjaśnienie. Bardziej logiczne może będzie to że pisze tego posta żebyście o tym blogu nie zapomnieli. Ja ( kiedy jeszcze czytałam kilkanaście blogów) zapominałam o tych na których od dłuższego czasu nie było posta i przestawałam je czytać. Nie wiem czy u was też tak jest.
  Tak więc, ciągle pracuje nad epilogiem. Nieskromnie muszę stwierdzić że mam całkiem niezłe tempo pracy, jednak jeszcze trochę do napisania mi zostało i jest coraz ciężej. Nie lubię kończyć opowiadań, bo nie wiem potem co ze sobą zrobić. Pewnie ostro się wezmę za czytanie książek, do puki mnie nagle nie oświeci jakimś cudownym pomysłem na opowiadanie.
   Lojalnie was ostrzegę że ten rozdział będzie najdłuższym postem jaki do tej pory opublikowałam. Mogłabym go spokojnie podzielić na dwie części, aby zachować proporcje w stosunku do poprzednich rozdziałów, ale niestety...kiedy czuje że powinnam skończyć dany rozdział to go kończę. Podczas pisania epilogu nie poczułam tego więc przygotujcie się na dłuższą lekturę.
   Nie potrafię ocenić ile jeszcze będę pisać ten rozdział.Tak więc mam nadzieje że chociaż parę osób czeka na zamknięcie tej historii, i niech wiedzą że się go doczekają. Chyba że mnie szefowie wezwą do siebie, wtedy będzie klops, nie lubię jak ktoś zostawia opowiadania bez zakończenia. Chociaż najgłupszego i najbardziej zwariowanego...
   Kończę już, godzina jeszcze nie tak późna ale czas na mnie.
   Trzymajcie za mnie kciuki.
   Pozdrawiam czytelników tego nieszczęsnego bloga,
   Sztyletnica