Ochłap cz.7.

   Bliżej nieokreślony czas, Skrzydło szpitalne, Providence, Ziemia

  Obudziła się.

  Otworzyła oczy, niemal natychmiast je zamykając. Czuła się tak jakby w jej głowie wybuchła bomba.

  - Zaczekaj, zgaszę światło .

  Zacisnęła zęby. Głowa bolała ją niemiłosiernie. Czuła także suchość w ustach.

  Wyłączenie światła niewiele dało, ból trochę zelżał, ale nadal był ogromny. Sprawiał że kobieta nie mogła myśleć i miała ochotę się rozpłakać.

                Po chwili przyzwyczaiła się do ciemności. Pokój stał się trochę przerażającym miejscem  ze względu na dwoje żarzących się czerwienią oczu, które nie spuszczały z niej wzroku.  Cała postać dziewczyny wydawała się być dziwnie rozmyta, przypominała sylwetkę człowieka ale nią nie była, kobiecie wydawało się że po ciele siedzącego przed nią stwora jest przysłonięte przez setki insektów które są w ciągłym ruchu.

                Zaczęła się bać kiedy nagle powyżej miejsc gdzie znajdowały się oczy, otworzyła się kolejna, mniejsza od poprzednich i jeszcze jedna. Wpatrywało się z nią sześcioro oczu. „To przywidzenie „  - pomyślała. Zauważyła ze postać nie ma żadnych rysów twarzy.

                - Oddychaj  – Głos brzmiał dziwnie płasko i bezosobowo. Nie należał do mężczyzny ani kobiety, czy nawet dziecka.

                Nie wiedziała że wstrzymuje oddech. Nabrała powietrza w płuca  po czym je wypuściła. I jeszcze raz, powtórzyła te czynność jeszcze kilka razy, w pokoju panowała cisza. Chociaż to powodowało ból głowy odezwała się.

                - Dlaczego tu jesteś? – głos miała zachrypnięty.

                - Czuwam przy tobie. Jestem ci coś winna za twoją przysługę - wszystkie sześcioro oczu mrugnęło.

           Ręka, która spoczywała na podłokietniku, dziwna i zdeformowana powędrowała w jej stronę. Rebeka widziała ją jako ciemniejszy ruchomy cień. Bała się, nie wiedziała co to jest. Chciała uciekać ale nie mogła się ruszyć, ani oderwać wzroku od wpatrujących się w niż oczu. Kątem oka widziała wędrującą w jej stronę po podłodze niczym wąż masę która ciągle się wydłużała, nie wyglądała jak coś organicznego i była w ciągłym ruchu, jakby tworzyły ją setki robaków. Kobieta straciła to z oczu kiedy ta wspięła się na stolik ustawiony obok łóżka. Usłyszała dźwięk obijającego się o siebie szkła i nalewanej wody. Bardzo chciało się jej pić.

          - Pij, tylko powoli. - nakazała dziewczyna podając jej szklankę.

          Wzięła ją do ręki tak aby nie dotknąć tej dziwnej masy, z bliska przypominała ona smołę, czarną i gęstą. Kiedy zaspokoiła pragnienie odstawiła naczynie na stolik.

          - Idź spać Rebeko, będę przy tobie czuwać.

         Nie chciała spać. Nie przy tym czymś. Jednak powieki jej ciążyły. Ciało jej nie słuchało.

         - Dlaczego ich zabiłaś? - słowa były ciche i sama słyszała je jakby z oddali.

         - Bo byli psami.

        Usłyszała szept tuż przy swoim uchu. Po czym zasnęła snem bez snów.

         

 

      Kilka godzin przed wydarzeniami opisanymi w powyższej scenie, poziom -3, Providence, Ziemia

       Na najniższych, tajnych poziomach Providence zawsze kręciło się niewielu ludzi. To tam przetrzymywano najgroźniejsze okazy stworzeń które zmutowały za pomocą rozsiania nanitów na całej Ziemi. Jednak nie znajdowało się tu wielu strażników. Milczenie każdego człowieka pracującego na tym poziomie było słono opłacane, a Zarząd niechętnie rozstawał się z pieniędzmi jakie przelewane były na konta naukowców i innych ludzi pracujących w tej części Providence.

      Polegano na zabezpieczeniach jakie stanowiły dźwiękoszczelne grube ściany, klatki i komputery sterujące niemal wszystkim. Ludzie tak bardzo wierzyli w to że maszyny, grube mury i komputery zapewnią im przetrwanie i wygodne życie. Zapewnią bezpieczeństwo. Była ciekawa co stałoby się gdyby nagle te wszystkie cudowne urządzenia przestały działać. Czy ludzie potrafiliby zaadaptować się do nowych warunków czy też może zginęliby. Z pewnością próbowaliby odzyskać swoje imperium terroru i chaosu, pełne elektrycznych urządzeń, gdzie polowaliby tylko na okazje w sklepach i majątki zmarłych bliskich, walczyliby o przetrwanie na swoich stanowiskach i pieli się coraz wyżej nie po drabinie ewolucyjnej, ale po sznurku kariery.

      Dwóch ludzi którzy ominęli ją szerokim łukiem, zerkając na nią, nie zwróciło uwagi na strzykawki z dziesięciocentymetrowymi igłami jakie miała w rękach. Chciała je zanieść do pokoju i tam bezpiecznie ukryć. Johanson wiedział już że nanogeny mogą zapewnić mu długie życie i władze. Nemain nie mogła pozwolić aby w łapy ludzi wpadła taka technologia. Była w tym egoistyczna potrzeba bycia najgroźniejszym drapieżnikiem, znajdowania się na szczycie łańcucha pokarmowego, ale także troska o zachowanie pewnego porządku świata, który z resztą został zakłócony jej przemieszczeniem się między światami.

       Zabicie kilku ludzi i pozbycie się problemu nanitów nie poprawiło jej humoru. Była wściekła na Johansona i jego psy że zaatakowali ją i Rebekę. Chciała ich torturować, słuchać ich żałosnych błagań i wrzasków bólu, lecz zabiła ich w bardzo litościwy sposób.

      'Dlaczego?' sama sobie zadawała te pytanie. Wiedziała jaka jest odpowiedz i przerażała ona ją.  Nabierała ludzkich uczuć i odruchów. Zastępowała nimi to czego nauczono jej w Ośrodku. Miała być żywą, inteligentną i w pełni posłuszna maszyną do zabijania. Szkolenie miało wypraw z niej wszelkie uczucia jakie mogłyby jej przeszkodzić w wykonywaniu rozkazów lub ich podważaniu. W tym celu jej kontakt z ludźmi miał zostać ograniczony do minimum. Ci z którymi musiała mieć styczność musieli przestrzegać surowych zasad.

      Nemain czuła że zdradza swoją Mistrzynie, tym że w tak krótkim czasie zaprzepaściła lata ciężkich, morderczych treningów, czas jaki poświęciła jej mistrzyni, wkład jaki włożyła w jej wyszkolenie i wychowanie.

     Nie mogła sobie pozwolić na profanację spuścizny  swojej Mistrzyni. Ani na utratę zdrowych zmysłów.

     Za bardzo skupiła się na sobie, na swoich uczuciach i wspomnieniach. Straciła czujność. Jednak zanim facet przyparł ją do ściany, ona zdążyła zrobić to z nim. Trzymała jego gardło w mocnym uścisku, nie pozwalającym mu oddychać. Oczywiście próbował się uwolnić. Próbował wyjąć swoje śmieszne składane miecze, co nie umknęło jej uwadze. Nie wykonał nawet najmniejszego ruchu w tym kierunku, wystarczyła myśl. Dziewczyna rzuciła nim o równoległą ścianę. Następnie usiadła na nim okrakiem, przygważdżając mu ręce wzdłuż tułowia, i blokując jego uda stopami dzięki czemu nie mógł nimi ruszyć. Wydał kilka przekleństw i nieartykularnych dźwięków, czym zasłużył sobie na ponowne uniemożliwienie mu oddychania. Do tego Nemain nie potrzebowała trzeciej ręki, chociaż mogła ją stworzyć.

      - Zamknij się i słuchaj – zamilkł momentalnie.

      Miała nadzieje że tym razem czar będzie działał należycie. Była silniejsza niż poprzednio, o wiele silniejsza.

      - Za dziesięć sekund zapomnisz o tamtej nocy – wiedziała że facet będzie wiedział o którą jej chodzi – Idź do laboratorium numer 548 - Zeszła z niego. Trzy sekundy. Wstał. Osiem sekund. Gdyby nie nosił okularów pewnie miałby puste spojrzenie. Pozbierała strzykawki. Dziesiąta sekunda. Szósty znajdowała się sam na korytarzu. Kierował się do laboratorium 548, sam nie wiedział dlaczego. Bolała go głowa. Jednak rozkaz to rozkaz.

     

        Tego samego dnia, Skrzydło szpitalne, Providence, Ziemia

       Rebeka obudziła się, miała nadzieję że tym razem naprawdę.

       „To musiał być sen” – pomyślała. Z kąd mogła wiedzieć że ta dziwna postać bez formy jest Nemain.

     „To był tylko koszmar” – powtarzała sobie. Wmawiała. Chociaż sama w to nie wierzyła. Słowa dziewczyny  wciąż na nowo rozbrzmiewały w jej głowie, głos był ciągle pusty i bezosobowy. Wciąż na nowo odtwarzała obraz tej dziwnej istoty.

    „To był tylko sen.”

   Oczy tej istoty były przerażające. Czuła na sobie ich ciężkie, wygłodniałe spojrzenie. Chciały jej śmierci. Chciały zabić wszystko co żywe. Pragnęły zniszczenia.

    „ To był koszmar”

    One ciągle patrzą. Puste, bez cienia litości i skupione na ofierze.

   „ -  Dlaczego ich zabiłaś?”

    „ - Bo byli psami”

    Bo byli pasożytami.

    Bo mnie zaatakowali.

    Bo byli głupcami.

    Bo jesteście ochłapami.

    Wszyscy jesteście ochłapami

    Zrobiło się jej zimno. Chciała umyć rękę. Tę którą odbierała szklankę wody od tej istoty. Czuła dotyk tej dziwnej substancji, oślizgły i zimny, pozostawiający na zawsze ślad na skórze i w psychice.

    Złapała się za głowę. Słyszała jak kardiomonitor szaleje. Znała ten dźwięk. Czyjeś serce biło szybko, zbyt szybko, tak że mogło stanąć. Jej serce.

    ONA tu jest. Wróciła! Chciała przykuć  ją do łóżka. Przytrzymać, aby mogła bez przeszkód wygryźć jej serce, pozbawić życia. Poczuła ukłucie w ramie, pazur bestii. Walczyła. Ale było to takie trudne. Istota miała wiele łap, i przejmowała kontrole nad jej ciałem. Kończyny szybko stały się bardzo ciężkie. Tak bardzo nie chciała zasypiać. Powieki same się jej zamykały, zapadła w głęboki sen.

    Dzień następny, Pokój 3620, Providence, Ziemia

    - To ma być psychoterapia? – spytała Nemain

     - Interesuje nas twój umysł.  Chcemy wiedzieć co myślisz, jak myślisz i o czym myślisz.

     Zaśmiała się nieprzyjemnie.

     - Proponowałabym abyś położyła się na kozetce i odprężyła.

     Zrobiła to, sztuczne tworzywo jakim  był obity  szezlong trzeszczał kiedy się kładła. Złożyła dłonie na brzuchu i skierowała wzrok na sufit.

     - Pierwsze pytanie.

    Kobieta otworzyła notatnik.

     - Jaką wartość ma dla ciebie życie?

     - Ludzkie czy życie mutanta?

     - Zacznijmy od ludzkiego.

     - Załóżmy że chodzi o mnie. Jaką wartość ma dla ciebie moje życie?

     - Żadnej.

     - Mogłabyś rozwinąć myśl?

     - Twoje życie nie ma dla mnie żadnej wartości. Jesteś tylko ochłapem i to naprawdę kiepskiej jakości. Nie tknęłabym bym cię, chyba że byłabym bardzo głodna. Tak naprawdę to bardziej mi żal kurczaka którego dziś zjadłaś niż ciebie.

     - Zjadasz…ludzi – w głosie kobiety dało się wyczuć obrzydzenie i strach.

     Dziewczyna zmieniła kolor tęczówek z niebieskich na butelkowo zielone z pionową źrenicą.

     - Czasami, kiedy jestem głodna.

     Psychiatra przez dłuższą chwile zapisywała coś w swoim notatniku.

     - Czy czujesz wyrzuty sumienia zabijając mutanta?

     - Nie.

     - Mówisz za siebie czy za wszystkie podobne tobie istoty?

     - Mówię za siebie. Ale każdy mutant szkolony przez Ośrodek pewnie ma to gdzieś.

     - Czy zabijanie sprawia ci przyjemność?

     - Czasami… Kiedy zaczynałam zabijać było to dosyć przyjemne przeżycie, jednak teraz nie zawsze tak jest. Czasem czuje satysfakcje z odebrania życia a czasem nie czuje nic.

     Kobieta przewróciła kartkę i nadal coś zapisywała

     - Czy zadawanie bólu sprawia ci przyjemność?

     - Z sadyzmem jest podobnie jak z zabijaniem. Czasem zadawanie bólu i poniżanie ofiar mnie bawi czasem nie.

     W pokoju unosiła się kwaśna woń strachu. Uśmiechnęła się ukazując swoje zęby drapieżnika.

     - Możesz mi opowiedzieć o swoim dzieciństwie?

     - Wychowywała mnie tylko matka. Nienawidziła mnie, ale tego dowiedziałam się dopiero po czterech latach. Większość czasu spędzałam w swoim pokoju, dawała mi zabawki i kazała się bawić. Kiedy po mnie przychodziła zabierała mnie do laboratoriów i zostawała tam na czas badań. Zawsze kazała mi być spokojną i się nie bać. Każdy jej czuły gest i słowa były jednym wielkim kłamstwem. Jednak przekonałam się o tym dopiero po czterech latach.

     - Co się stało kiedy miałaś cztery lata?

     - Przeprowadzono na mnie eksperyment naukowy. Wtedy też zabito moją matkę.

     - Byłaś przy tym?

     - Tak.

     - Jak wyglądała reszta twojego życia w  - spojrzała do notatek – Ośrodku?

     - Podobnie jak pierwsze cztery lata. Tyle że zamiast bawić się, zaczęto mnie uczyć, miałam swoich nauczycieli z różnych dziedzin. Nadal przeprowadzano na mnie badania. Zaczęto mnie także uczyć walki.

     - Walki uczył cię ktoś kogo nazywasz – znów spojrzała do swojego notesu, przewracając kartki – Mistrzynią. Kim ta osoba jest dla ciebie?

     - Była. Jej już nie ma w moim świecie. Była dla mnie bardzo ważną osobą. Codziennie spędzała ze mną wiele czasu. Liczyłam się z każdym jej słowem i poleceniem. Chciałam być jak najlepsza, zasłużyć na jej pochwałę i aprobatę.

     - Jak zginęła? Zabiłaś ją?

     - Ona żyje, ale się zmieniła. Nie jest już człowiekiem. Jest teraz jak większość z was, tylko ochłapem.

     Tym razem krótko, ale ja nie mam na to zbyt wielkiego wpływu, kończę wtedy kiedy twierdze że powinnam skończyć.

     Mam nadzieję na jakiś odzew z waszej strony.

    Sztyletnica z Selkii